جملهی کوتاه بالا اولین سرمشق استادان و آموزگاران برای نوقلمان است. جملهای سه کلمهای، که گسترهی معنا و آموزندگی آن، به کلاس خط و خوشنویسی محدود نمیشود و بسیاری از ساحتهای فردی و اجتماعی را در بر میگیرد.
بیگمان، ادب در جامعه اسلامی، آداب ویژهتری دارد و رجوع به منابع معرفتی و آیات و روایات دینی، ما را به رعایت بیشتر آن، ترغیب میکند و از هرگونه بیادبی برحذر میدارد.
حضرت علی (ع) ادب را كمال آدمی، بهترين خوی، بهترين شرافت، نيكوترين همنشين، بهترين ميراث برای فرزندان و بهترين پشتيبان و همنشين برای انسان دانسته است. جايگاه ادب در بیان حضرت علی(ع)، «عقل» شمرده شده و میفرمایند «هر چيزي محتاج عقل است و عقل محتاج ادب است». از اين روايت نورانی، چنین استفاده ميشود که امور عقلی در بروز و ظهور خود محتاج ظرفي است که به آن ادب گفته میشود؛ همچنين فرمودهاند: «ادب نيكو، زيور عقل و خرد است».
امام حسين(ع) هم در يک روايت نورانی ميفرمايند: «كسی كه عقل ندارد، ادب نيز نخواهد داشت».
حال، با نگاهی به وضعیت امروز جامعه در مییابیم که ادب اسلامی، بهویژه در گفتن و نوشتن، حال و روز خوبی ندارد! و در کمال تعجب میبینیم که بیشتر از جانب کسانی نقض میشود که خود را علمدار ارزشمداری و مُبلغ معروفها میدانند، اما به راحتی و با بدترین بیان بر هر فرد، مقام و نظر مخالفی میتازند، ولو اینکه برادر دینی، صاحبنظر اجتماعی، هنرمند شاخص، مسئول اجرایی یا حتی رییس جمهور نظام اسلامی باشد.
در همین رابطه، رهبر انقلاب پس از تذکر به مجلسیان برای رعایت شان رییس جمهور؛ اخیراً با انتقاد از مخدوش شدن ادب اسلامی در برخی محیطهای رسانهای و فضای مجازی، در توصیه مهم خود به مداحان و همه تریبونداران و رسانهها، بر «حفظ ادب اسلامی در سخن گفتن» تأکید و خاطرنشان کردند:« بدگویی و بدزبانی در جامعه باید جمع شود و ادب اسلامی گسترش یابد».
تنها با فاصله کوتاهی از تذکر ایشان، باز شاهد هتک حرمت رییس جمهور در مراسم ۲۲ بهمن و بدزبانیهای ممتد اقلیتی قلم به دست در فضای مجازی هستیم که با قصد قربت! اخلاق و ادب را قربانی نفس اماره خود میکنند و هیچ محدودیت و خط پایانی برای آن قائل نیستند.
جالب آنکه، هر گاه به اخلاق فرایشان میخوانید، پرخاش میکنند و هیچ توصیه و تذکری را، حتی از جانب رهبر انقلاب و بالاترین مقام کشور برنمیتابند!
پنپ: پس از انتشار این مطلب، ضمیر مرجع خودش را خواهد یافت!