کافیست در سطح شهر گشت و گذاری داشته باشی تا ببینی شهری که زمانی به شهر گل و بلبل معروف بود امروز نه تنها آوای بلبل در آن نمی‌پیچد بلکه روز به روز
فضای سبز و با طراوت خود را از دست می‌دهد و البته کمی دقیق‌تر که نگاه کنی حسرت اقدامات کار‌شناسی شده به دلت خواهد ماند!
به گزارش شیراز۱۴۰۰، شیراز شهری که مسئولان آن همیشه وعده بین المللی شدن آن را داده اند امروز شهری بیمار و مریض است، و مضطرب و نگران از اقدامات نابجا و یا کم کاری مسولان که باعث شده به شهری تبدیل شود که محل آزمون و خطای مدیران تازه وارد باشد که این تجارب اغلب هزینه های گزافی به شهر و شهروندانش تحمیل می‌کند.گاهی آش اقدامات غیر کار‌شناسی شور می‌شود که دعا می‌کنیم ای کاش از ابتدا کاری انجام نمی‌شد و شیراز کنونی شبیه همان تصاویر سیاه و سفید دهه های قبل بود که از بیفکری‌ها و بی توجهی‌ها دل آزرده نبود.
شیراز امروز را می‌توان حتی محروم از عنوان محروم دانست چرا که به قول معروف آواز دهل شنیدن از دور خوش است و شیراز برای مسافران و گردشگران شهری زیبا با امکانات مناسب به نظر می‌آید اما شهروندان دلی پر درد از کمبود زیرساخت‌ها و امکانات دارند.
درد دیگر شیراز دور بودن فرایندهای تصمیم گیری و اجرائی و پیروی آنان از روندی تخصصی و کار‌شناسی شده است که نمونه بارز آن را می‌توان در تابلوی محدودیت سرعت ۸۰کیلومتر بر ساعت بزرگراه حسینی الهاشمی و البته تابلوهای معرفی کننده این معبر به عنوان بلوار، طرح محدود ترافیک، پروژه های ناقص و یا تاریخی سطح شهر، سنگفرش متفاوت معابر در سطح شهر که البته در برخی معابر با آسفالت روکش شده، نبود مجمو‌های فرهنگی، تفریحی و… مشاهده کرد.
امروز نقطه به نقطه شیراز درگیر مشکلات مختلفی است که به دلیل عدم تصویب و اجرائی نشدن طرح تفصیلی همچنان به حجم این مشکلات افزوده می‌شود و دور نیست روزی که شهروندان افسوس همین روز‌ها را داشته و آرزو کنند که‌ای کاش ترافیک کلافه کننده و شاهکار خط ویژه که مشخص نیست برای چه خودروها‌یی است تنها در بلوار زند وجود داشته!
با ادامه روند فعلی دیگر معابر شیراز مانند بلوار پاسداران، ارم،حسینی الهاشمی و… به پارکینگ هایی بزرگ تبدیل می‌شوند که کابوس شهروندان خواهند بود.
اگر امروز مسئولان وعده طرح های آینده را می‌دهند که اجرایی شدن آنان را در دیگر شهر‌ها شاهد هستیم در سال‌های آینده باید افسوس از دست رفتن فرصتهایی را بخوریم که در گذشته از دست دادیم مانند شبکه بزرگراهی شیراز که به چندین میلیارد هزینه برای تملک و اجرا نیاز دارند و دیگر کلان شهر‌ها تمام یا بخش زیادی از این شبکه را در سال‌های گذشته و آن هم بصورت کار‌شناسی شده تکمیل کرده‌اند.
واقعیت این است که تا زمانی که عملکرد جزیره‌ای استانداری، فرمانداری، شهرداری و ادارات شهر ادامه داشته باشد و رابطه نمایندگان شیراز در مجلس و شورا با یکدیگر با این روند پیگیری شود به هیچ عنوان نمی‌توان انتظار تغییر در وضعیت فعلی را داشت.
همچنان جای شیراز در صدر اخبار کشور خالی بوده، سرمایه گذار به شیراز نخواهدآمد، و روز به روز رتبه شیراز در بین شهرهای کشور کاهش می یابد.
بنظر دوری از شعار زدگی، عمل به وعده های داد شده به جای مصاحبه های بی‌سرو ته، و پرهیز از سیاست بازی می‌تواند راه گشای خروج شیراز از بن بست فعلی باشد که البته در کنار این مسائل نباید بهره مندی از نظرات کار‌شناسی و طرح های علمی را از یاد برد.
