بازاریابی شبکه ای واژه ای است که این روزها حداقل یکبار به گوش خیلی ها بخصوص جوانان ما خورده و کم و بیش با آن آشنایی دارند.
این نوع بازاریابی سابقه ای دیرینه در علم و اقتصاد و تجارت کشورهای توسعه یافته دارد اما متاسفانه در کشور ما بعد از سال 88 دولت وقت به فکر این نوع تجارت افتاد تا بتواند فروش محصولات داخلی را از این طریق نهادینه کرده و قدمی در تحقق شعار ، تولید ملی ، سرمایه ایرانی بردارد.
این نوع بازاریابی مبتنی بر خرید بدون واسطه از خود تولید کننده می باشد. علاوه بر خرید و فروش توسط شخصی که دارای پورسانت می باشد و تفاوتی که با بازاریابی های امروزه دارد این است که عضو گیری بصورت شاخه ای همانند شرکت های هرمی عمل می کند. بدین صورت که هر عضو جدیدی که شما معرفی کنید عضو این بازاریابی شده و به ازای خرید از این شرکت پورسانتی به شخص معرفی کننده نیز تعلق می گیرد. این عضو گیری بصورت هرمی تا 6 سطح پورسانت به همراه دارد.
این شرکت ها زیر نظر کمیته نظارتی که شامل وزارت اطلاعات، سازمان صنعت و معدن و تجارت، پلیس فتا و دادستان کل می باشد، فعالیت دارند.
این نوع فعالیت دارای اشتغال زایی بسیار خوبی بوده و همچنین باعث می شود تا شعار تولید ملی و مصرف محصولات داخلی تحقق یابد. اما یکی از مهمترین چالشی هایی که در این کار اعضا را درگیر می کند قیمت بسیار بالای محصولات ارائه شده توسط این شرکت ها می باشد. بطوریکه فروش این محصولات با این قیمت کمی بعید بنظر می سد. چرا که همین محصولات ارائه شده با این قیمت توان رقابت با محصولات خارجی با نصف این قیمت ها با همان کیفیت را هم ندارند.
اکثریت افرادی که پس از یک یا دو ماه از این شغل انصراف داده یا وارد این شغل نمی شوند دلیل این کار را قیمت بسیار بالای محصولات بیان می کنند. ( به جرات می توان گفت دو برابر قیمت محصولات خارجی با همین کیفیت و با بسته بندی های بهتر) از آنجایی که این محصولات بدون واسطه به دست مشتری می رسد پس حتما باید ارزانتر نیز باشد ولی اصلا این گونه نیست.
در این مورد سازمان صنعت، معدن و تجارت باید نظارت بیشتر روی قیمت محصولات ارائه شده داشته باشد تا این کار همگانی شده و خرید محصول داخلی با کیفیت و قیمت مناسب اولویت خرید خانوارها قرار گیرد.