روزی که یک قهرمان سکان هدایت ورزش نهاوند را در دست گرفت خیلی خوشحال شدم با خود گفتم مردی در کنار ما خواهد بود که خود دردکشیده ورزش است و از جنس ما دردکشیدهها، اما هرچه از حضور او بیشتر گذشت به قهرمانان و ورزشکاران شایسته بیمهری بیشتری شد،انگار خاک خوردگان و قهرمانان ورزش مزاحمین ورزش بودند و افرادی ... ورزشی که حتی یک بار در طول عمرشان ضربان قلب آنها از صد بالاتر نرفته بود سوگلی مدیریت ورزش شدند.
آنها امکانات ورزش را گرفتند و صاحب پست و شغل شدند و خاک خوردگان و قهرمانان ورزش از جایگاه خود دور شدند و بعضاً اخراج !
امروز شاهد آن هستم که علی ظفری مدال آور ووشو در آسیا هنوز مورد تجلیل قرار نگرفته و دل پردردی دارد انگیزهاش را برای ادامه راه ازدستداده است.
چرا باید چنین باشد؟ چرا باید بودجه ورزش نهاوند به جیب روابط عمومیهایی برود که مدیریت ورزش آنها را بهاجبار به بعضی هیئتهای ورزشی تحمیل کرده است.
چرا باید پول تجلیل از قهرمانان که قرار بود بهمنماه انجام گیرد بهحساب بعضی از هیئتهای ورزشی خاص توسط نمایند واریز گردد.
ایکاش مدیریت ورزش نهاوند از جنس ورزش نبود تا کمتر غم میخوردیم.