به گزارش تابناک شهرکرد- فرزاد رضازاده اظهار کرد: در معنای هواشناسی، بیابان به منطقهای اطلاق میشود که بارش کمتر از ۵۰ میلیمتر را در سال تجربه میکند و از نگاه اکولوژیکی، بیابان منطقهای است که شرایط استقرار گونههای گیاهی و جانوری در آن به ندرت مهیا میشود.
وی با بیان اینکه بیابان به لحاظ جغرافیایی در عرض ۳۰ درجه کره زمین قرار میگیرد، تصریح کرد: در این ناحیه، که قسمت اعظم گستره ایران در آن قرار دارد، میزان تبخیر آب بسیار بالاتر از حد طبیعی است و اگر رطوبتی در عرصه نباشد قاعدتاَ به جز برخی جانداران خاص، هیچ حیاتی در آن شکل نمیگیرد.
رضازاده بیابان را بخشی از خصیصه ذاتی کره زمین خواند و گفت: در بسیاری از موارد، بیابان خاصیت اجتنابناپذیر کره زمین است و مناطقی را شامل میشود که جریانهای هوا رطوبت را از سطح زمین بلند میکنند و به سمت بالا فراری میدهند که این مناطق شناسایی شده و مشخص هستند.
وی تغییر اقلیم را عامل اصلی بیابانزایی عنوان کرد و افزود: تغییرات اقلیم دورههای بازگشتی دارند که هر چند هزار یا چند میلیون سال رخ میدهند و طی آن، گرمایش زمین و کاهش سرمای قطبین اتفاق میافتد که عوامل متعددی مانند انفجارهای خورشیدی در آن نقش دارند.
رضازاده در خصوص بیابانزایی ادامه داد: این پدیده گاه حاصل از بین بردن شرایط حیات پوشش گیاهی و گونههای جانوری در سطح زمین است که عوامل انسانی و دخالتهای بشر در معادن و ذخایر زمین در آن دخیل هستند، بنابراین بیابانزایی حاصل حذف پوشش گیاهی از سطح زمین و به دنبال آن، از بین بردن رطوبت در خاک است.
وی در خصوص دخالت انسان در میزان ترکیبات جوی که منجر به تغییرات اقلیمی میشود، تأکید کرد: کربن (CO2) به صورت زیستی بر روی سطح زمین وجود دارد که دخالت انسان در طبیعت باعث جدا شدن کربن از زمین و ورود بیش از اندازه آن به جو زمین و در نهایت منجر به تغییرات آب و هوا میشود.
رضازاده راهکار مبارزه با این شرایط را برگرداندن کربن بر روی پوشش زمین در قالب هیدروکربنها خواند و افزود: برای تحقق این مهم باید پوشش گیاهی سطح زمین را افزایش داد.
کارشناس اداره منابع طبیعی استان با اشاره به قرارگیری چهارمحال و بختیاری در منطقه خاص، بیان کرد: اقلیم این استان به دلیل قرار گیری در معرض جریانهای هوایی دریای سیاه، سیبری و مدیترانه اقلیمِ با رطوبت خوب است و از اینرو این منطقه مستعد پوشش گیاهی مطلوب است.
وی با اشاره به کاهش بارشها در سالهای اخیر، گفت: با این حال، تأثیر چشمگیر کمبود بارش بر مناطقی از جنوب شرق و شرق استان مشهود است و حداقلِ پوششِ گیاهی این مناطق به دلیل نبود بارش کافی و نیز دخالت انسان در طبیعت، از میان رفته است.
رضازاده هم مرز بودن منطقه چهارمحال و بختیاری با بیابان مرکزی ایران را باعث قرار نداشتن این استان در حاشیه امن بیابانزایی دانست و ادامه داد: مناطق مختلف استان همواره در معرض خطر بیابانی شدن هستند و گاه شاهد ایجاد بیابانهای موضعی در مقاطعی از تاریخ استان بودهایم که مرغزار شهرکرد مصداق این امر است.
وی در همین خصوص ادامه داد: در مرغزار شهرکرد به دلیل کمبود بارشها سطح آب در طول سالیان متمادی پایین رفته و با وزش هر باد، شاهد خیزش گرد و خاک و سرایت ریزگردها به مناطق شهری به ویژه شهر شهرکرد هستیم.
رضازاده در خصوص راهکار اصلی بیابانزدایی خاطرنشان کرد: باید به طبیعت فرصت تجدید حیات داد، دخالتهای انسانی در طبیعت را به حداقل رساند و اجازه داد تا طبیعت گونههای گیاهی متناسب با نیاز اکولوژیکی هر منطقه را ایجاد و خود را ترمیم کند.